Co to jest autyzm?
Specjaliści i badacze stosują pojęcie „zaburzeń ze spektrum autyzmu” (ang. autism spectrum disorders, ASD), które opisuje i stanowi rozpoznanie grupy podobnych zaburzeń. Na przestrzeni lat ASD opisywano różnymi słowami, takimi jak autyzm, autyzm atypowy i zespół Aspergera.
Na potrzeby diagnozy i badań pomocne jest określanie wszystkich tych zaburzeń jednym pojęciem „zaburzeń ze spektrum autyzmu (ASD)”.
Obecnie najczęściej diagnozowane są zaburzenia ze spektrum autyzmu.
Autyzm to trwające całe życie zaburzenie rozwojowe, które ma wpływ na umiejętności społeczne, komunikacyjne oraz na zachowanie.
Zespół Aspergera jest formą autyzmu, w której pacjent ma trudności we wszystkich głównych obszarach, ale nie ma trudności w uczeniu się ani opóźnienia mowy.
Autyzm atypowy jest formą autyzmu, w której pacjent nie ma trudności we wszystkich głównych obszarach. Zaburzenie to może nie zostać zauważone do ukończenia przez dziecko trzeciego roku życia.
Młoda osoba z autyzmem ma zazwyczaj trudności z następującymi funkcjami:
· komunikacja i interakcje społeczne,
· ograniczone, powtarzalne zachowania,
· wykorzystywanie wyobraźni i zabawa,
· wrażliwość sensoryczna.
Niektóre osoby z autyzmem mają również trudności w rozwoju sprawności językowej lub w uczeniu się (albo oba te problemy jednocześnie). Mogą w sposób niecodzienny reagować na bodźce sensoryczne lub określone aspekty ich otoczenia.
Jakie są możliwe oznaki autyzmu u dzieci w wieku przedszkolnym?
Dziecko może:
· mieć opóźniony rozwój mowy lub nie mówić wcale,
· sprawiać wrażenie, jakby nie zauważało innych osób wokół i być trudne
w nawiązywaniu kontaktu, a nawet może unikać interakcji,
· w sposób niecodzienny reagować na mimikę twarzy lub uczucia innych osób albo nie reagować na nie wcale,
· bawić się bez wyobraźni i udawania,
· nie być zainteresowane innymi dziećmi albo zabawą z nimi,
· nie bawić się na zmianę,
· mieć ograniczoną zdolność do wspólnego odczuwania radości lub szczęścia,
· mieć trudności z komunikacją niewerbalną (np. z kontaktem wzrokowym, mimiką twarzy),
· nie wskazywać na przedmioty, by skłonić rozmówcę, by na nie spojrzał,
· mieć trudności z dostrzeganiem, w którym kierunku patrzy druga osoba (tzw. „podążanie za wzrokiem”),
· rzadko lub nigdy nie rozpoczynać czynności lub zabawy,
· wykonywać niecodzienne, powtarzające się ruchy rękami i palcami,
· reagować albo zupełnie nie reagować na określone dźwięki lub obrazy.
Nie wszystkie dzieci z autyzmem mają wszystkie podane tutaj objawy.
Jakie są możliwe oznaki autyzmu u dzieci w wieku szkolnym?
Dziecko może:
· w młodszym wieku wykazywać niestandardowy rozwój mowy,
· posługiwać się językiem innym niż pozostałe dzieci w jego wieku,
· brzmieć nietypowo, kiedy mówi,
· powtarzać słowa lub wyrażenia, które usłyszało, zamiast na nie odpowiadać,
· mówić o sobie „ty”, „ona” lub „on” po ukończeniu 3. roku życia,
· używać niezwykłych słów jak na swój wiek,
· używać ograniczonego zasobu językowego albo swobodnie mówić jedynie o swoich zainteresowaniach,
· mieć trudności ze stosowaniem lub zauważaniem niewerbalnych sygnałów komunikacyjnych.
Dziecko może zachowywać się odmiennie w sytuacjach społecznych
Może:
· nie być zainteresowane zabawą z innymi dziećmi,
· w nieodpowiedni sposób próbować włączać się w zabawy innych dzieci (dziecko może na przykład wydawać się agresywne),
· zachowywać się w sposób trudny do zrozumienia dla innych osób (dziecko może na przykład krytykować nauczycieli albo nie wykonywać poleceń),
· mieć trudności ze zrozumieniem uczuć i punktu widzenia innych osób,
· szybko czuć się przytłoczone towarzystwem innych ludzi,
· nie mieć normalnego kontaktu z dorosłymi (interakcja ze strony dziecka może być zbyt intensywna albo może jej nie być wcale) lub
· nie lubić naruszania jego przestrzeni osobistej przez innych lub bycia poganianym.
Dziecko może mieć trudności związane z zainteresowaniami, aktywnościami i zachowaniami.
Może:
· mieć trudności w uczestniczeniu w zabawach, w których trzeba udawać lub w których musi współpracować i wykonywać czynności na zmianę z innymi dziećmi,
· mieć trudności na otwartych przestrzeniach (na przykład może pozostawać na skraju placu zabaw) lub
· mieć trudności w radzeniu sobie ze zmianami lub sytuacjami, które nie są rutynowe, nawet przyjemnymi dla innych dzieci (na przykład podczas wycieczek szkolnych lub nieobecności nauczycieli).
Dziecko może myśleć i zachowywać się inaczej niż inne dzieci.
Może także:
· mieć niezwykłe umiejętności (może na przykład mieć bardzo dobrą pamięć albo wyjątkowe zdolności matematyczne lub muzyczne) lub
· nie lubić dźwięku, smaku, zapachu lub dotyku niektórych rzeczy.
Nie wszystkie dzieci z autyzmem mają wszystkie podane tutaj objawy.
Jakie są możliwe oznaki autyzmu u młodzieży?
Młody człowiek może:
· wykazywać różnice między zdolnościami w szkole i radzeniem sobie w sytuacjach społecznych (może na przykład mieć trudności podczas przerw w szkole lub przerw w pracy, ale radzić sobie z lekcjami lub pracą),
· nie być zaradne (innymi słowy, może nie mieć umiejętności i wiedzy koniecznej do radzenia sobie we współczesnym życiu) lub
· nie być tak niezależne jak inni ludzie w tym samym wieku.
Może mieć trudności w komunikowaniu się z innymi osobami
· mieć problemy z komunikacją, nawet jeśli zna wiele słów i w normalny sposób stosuje zasady gramatyki – na przykład może być ciche, mówić do innych ludzi zamiast prowadzić obustronną rozmowę albo może przekazywać zbyt wiele informacji na tematy, które szczególnie je interesują,
· nie być w stanie zmienić sposobu komunikacji w różnych sytuacjach społecznych (może na przykład brzmieć bardziej dorośle niż inne osoby w jego wieku albo zbytnio spoufalać się z dorosłymi) lub
· nie rozumieć sarkazmu – na przykład kiedy ktoś z czegoś żartuje; albo nawiązywać kontakt wzrokowy, posługiwać się gestami i wyrazami twarzy w nietypowych momentach.
Młody człowiek może zachowywać się odmiennie w sytuacjach społecznych
· łatwiej zaprzyjaźniać się z dorosłymi lub młodszymi dziećmi niż z osobami w swojej grupie wiekowej,
· nie wykazywać takich samych postaw lub zainteresowań jak inne osoby w jego grupie wiekowej lub
· nie lubić, gdy ktoś do nich podchodzi zbyt blisko albo nie wiedzieć, jak bardzo może się zbliżyć do innej osoby.
Może także myśleć i zachowywać się inaczej niż jego rówieśnicy
· mieć bardzo konkretne zainteresowania lub hobby albo może lubić zbieranie, numerowanie lub sporządzanie list rzeczy,
· bardzo lubić znane mu rutynowe czynności albo wykazywać zachowania powtarzalne lub
· wykazywać trudności w używaniu wyobraźni (na przykład w pisaniu lub planowaniu).
Czytaj, by być pewnym siebie,
Czytaj, by być w siódmym niebie,
Czytaj, żeby więcej wiedzieć,
Czytaj, żeby jaśniej myśleć,
Czytaj, żeby poznać świat,
Czytaj, nieważne ile masz lat.
Wiersz o czytaniu Renata Czajęcka
Czy czytanie książek daje nam coś więcej poza rozrywka i wspomnieniem mile spędzonego czasu?
Oczywiście, że tak!
10 książek dla dzieci, które choć raz warto przeczytać
ARTYKUŁY:
- Siad ,,W” – korygować czy nie?
- Bezpieczeństwo dziecka w sieci
- Jak nauczyć dziecko radzić sobie z emocjami?
- Jak wspierać dziecko w powrocie do szkoły po pandemii?
- Rozwiązywanie problemów wspólnie z dzieckiem
- “Bezpieczne ferie. Porady dla rodziców”
- Relacje z dzieckiem – poradnik
SIAD ,,W” – korygować czy nie?
Czym jest siad W?
Dzieciaczek siada w ten sposób, kiedy nogi układają się w literę W – kolana są zgięte, a biodra zrotowane do wewnątrz.
Co w tym siadzie jest niepokojącego?
Są trzy powody do obaw:
· miednica
· brzuch
· głowa
Po pierwsze ten typ siadu powoduje bierną stabilizację miednicy. Miednica jest zablokowana między nóżkami, co ogranicza jej ruchy rotacyjne. Dziecko może mieć problem z przekraczaniem linii środkowej ciała.
Po drugie mięśnie brzucha są mało aktywne. Dziecko nie wzmacnia stabilizacji centralnej, która jest niezbędna do pełnego opanowania kolejnych etapów rozwoju motorycznego.
Po trzecie głowa jest ,,zawieszona” miedzy barkami, co również nie sprzyja nauce kontrolowania jej ustawienia.
Mówiąc całkiem ogólnie nasz maluszek wybiera typ siadu, który wymaga najmniejszej aktywności mięśni i posiada dużą płaszczyznę podparcia ciała. Dzieciaczek rośnie na leniuszka, co będzie przekładało się na dalsze etapy rozwoju. Najprawdopodobniej pojawi się chód na szerokiej podstawie, brzuch będzie wypchnięty do przodu, a pupa do tyłu. Siła mięśni posturalnych będzie niewystarczająca do utrzymania prawidłowej postawy ciała, a nieprawidłowe nawyki wejdą już na dobre w krew.
Należy jednak pamiętać o tym, że jeżeli dziecko przyjmuje różne pozycje siedzące, które są tylko krótkimi momentami pomiędzy aktywnościami. Widoczna jest różnorodność w przyjmowaniu pozycji siedzącej przez dziecko, nie powinniśmy się niepokoić. Natomiast, jeżeli siad W jest dominujący i dziecko przyjmuje go najczęściej, należy skonsultować rozwój swojego dziecka ze specjalistą.
BEZPIECZEŃSTWO DZIECKA W SIECI
· Zapytaj swoje dziecko co robi w Internecie, czym zajmuje się tam najczęściej. Nie wahaj się zadawać prostych pytań. To wiedza, którą może przekazać Ci tylko Twoje dziecko. Internet to wynalazek ich czasów. Zapytaj z kim rozmawia przez Internet. Poproś aby pokazało Ci w jaki sposób korzysta z Internetu. Powiedz, że chciałbyś wiedzieć jakie informacje przekazuje swoim internetowym znajomym.
· Powiedz wprost czego oczekujesz od dziecka w zakresie zasad bezpiecznego korzystania z Internetu. Korzystają z niego też osoby, które mają niewłaściwe intencje. Powiedz zatem czego według Ciebie, jako osoby dorosłej, nie wolno dziecku robić ze względu na jego i Wasze bezpieczeństwo. Pomóż mu zrozumieć, że nigdy nie powinno się podawać przez Internet osobistych danych (imienia i nazwiska, adresu, numeru telefonu) ani przesyłać lub publikować zdjęć, nagrań video. Wyjaśnij, że nie należy bez Twojej kontroli otwierać e-maili, odbierać wiadomości od osób nieznanych. Ty, jako osoba dorosła, możesz to robić. Zawartością takiego e-maila mogą być wirusy albo film lub zdjęcie o nieodpowiedniej dla dzieci treści.
· Naucz swoje dzieci, że są ludzie, którzy kłamią, oszukują w Internecie i dlatego właśnie lepiej z nimi nie rozmawiać, ani nie odbierać od nich e-maili, wiadomości. Dzieci nie powinny spotykać się z osobami poznanymi w Internecie bez kontroli i wiedzy rodziców.
· Poproś o zaufanie. Powiedz, że chcesz wiedzieć o tym, co je zaniepokoi w Internecie.
· Nie obwiniaj. W ten sposób nie rozwiążesz problemu, a dziecko straci odwagę, by opowiedzieć Ci o tym, co się stało. Pamiętaj, że dzieci często same obciążają się winą. Powiedz, jak ważne jest dla Ciebie to, by z Tobą rozmawiało. Doceń jego odwagę i zaufanie jakim Cię obdarzyło. Powiedz swojemu dziecku, że zawsze może na Ciebie liczyć. Razem na pewno sobie poradzicie!
· Najlepiej porozmawiać o zasadach, zanim zdecydujesz o podłączeniu komputera do Internetu. Jeśli jeszcze nie odbyliście takiej rozmowy, to pamiętaj, że nigdy nie jest na to za późno.
Komputer z dostępem do Internetu jest jednym z najważniejszych narzędzi służących współczesnemu człowiekowi do pracy, nauki i rozrywki. Jak każde narzędzie może być wykorzystywane do różnych celów – tych “właściwych” jak i szkodliwych, złośliwych, a nawet przestępczych. Na zagrożenia występujące i związane z Internetem narażony jest każdy użytkownik Internetu bez wyjątku. W największym niebezpieczeństwie są dzieci. Zakazywanie korzystania z komputera czy Internetu w dobie powszechnego jego użycia może przynieść odwrotne do zamierzonych skutków. Zdecydowanie lepszym sposobem zapobiegania niebezpieczeństwom związanym z Siecią jest edukacja. Stąd też wynika ważna i odpowiedzialna rola rodziców, którzy mogą i powinni być dla dziecka nauczycielami również w zakresie korzystania z Internetu.
JAK NAUCZYĆ DZIECKO RADZIĆ SOBIE Z EMOCJAMI
„Nasz sposób mówienia do dzieci staje się ich wewnętrznym głosem” – Peggy O’Mara
Większość z nas nie ma kłopotu z zaakceptowaniem pozytywnych uczuć dziecka. Problem pojawia się wówczas, gdy nasza pociecha zaczyna wyrażać negatywne emocje, takie jak płacz, smutek, złość. Nie jesteśmy w stanie zaakceptować tych uczuć, ponieważ są negatywne. Wolimy je pomniejszyć, zlikwidować, skorygować, sprawić, za pomocą „magicznej różdżki”, aby zniknęły. O co więc w tym wszystkim chodzi?
Żadne emocje dziecka nie są złe – niewłaściwe są jego reakcje na nie. I to do nas- dorosłych należy wskazanie dziecku jak sobie z nimi radzić i przeżywać je we właściwy sposób.
Miłość rodziców
Najważniejszą rzeczą, jaką My-Rodzice możemy zrobić jest stworzenie bezpiecznej relacji z dzieckiem. Osoby, które w dzieciństwie doświadczały ufnej i wspierającej relacji z rodzicami, w dorosłym życiu lepiej radzą sobie z własnymi emocjami.
Dawanie przykładu
Dziecko uczy się przez naśladowanie, dlatego bardzo ważny jest dobry przykład. Jeżeli dziecko wyrasta w domu, w którym jedyną formą rozwiązywania problemów i konfliktów jest krzyk, samo będzie reagować w podobny sposób. Naukę radzenia sobie z emocjami rodzice powinni zacząć przede wszystkim od samych siebie.
Nauka rozpoznawania, odczuwania i rozumienia emocji
Świadomość własnych emocji i umiejętność ich nazywania to jeden z najpiękniejszych prezentów, jakie dziecko może otrzymać od rodziców. To dzięki nam dorosłym dziecko ma szansę na uporządkowanie i uspokojenie zawiłego świata emocji. Bardzo często mamy do czynienia z sytuacją, kiedy usilnie staramy się uchronić naszą pociechę przed doświadczaniem takich stanów jak złość, strach czy smutek. Postępując w ten sposób zabieramy naszemu dziecku część jego emocjonalności, zaprzeczamy temu co czuje, nie dajemy mu szansy nauczyć się jak radzić sobie z własną frustracją.
Pamiętajmy, że najważniejsze ze strony nas – dorosłych – jest:
· wykazanie szczerego zainteresowania dzieckiem i odczuwanymi przez nie emocjami („Widzę, że coś Cię zdenerwowało”; „Rozumiem, że to mogło być dla Ciebie trudne”),
· pokazanie sposobów radzenia sobie z trudnymi uczuciami („Opowiedz mi o tym”, „Narysuj, co Cię smuci”, „Jeżeli masz ochotę, to wykrzycz swoją złość”),
· wykazanie się cierpliwością – nic nie przychodzi od razu, zmiana potrzebuje czasu,
· stworzenie naszemu dziecku świata bez konfliktów – kłócący się rodzice, brak poczucia bezpieczeństwa, krytyka, nadmierne wymagania nie sprzyjają prawidłowemu rozwojowi emocjonalnemu,
· pokazanie dziecku, jak może kontrolować czy ograniczać złe nastroje – niech nasze zachowania będą tego przykładem,
· uczenie dziecka właściwego, dobrego myślenia o sobie samym.
JAK WSPIERAĆ DZIECKO W POWROCIE DO SZKOŁY PO PANDEMII?
Zdalna nauka, w dobie pandemii jest koniecznością, ale też wywiera negatywny wpływ na dzieci i młodzież. Braki dydaktyczne, brak kontaktów społecznych, zbyt długie siedzenie przed komputerem, poczucie osamotnienia, a nawet objawy depresji. Negatywne skutki można by długo wymieniać. Kłopoty nie znikną jednak po otwarciu szkolnych klas. Pandemia zachwiała poczuciem bezpieczeństwa nas wszystkich i doskonale wiemy, że ludzkie reakcje na ten długotrwały kryzys są przeróżne. Jak się do tego przygotować? Jest sporo pytań, niewiadomych i na pewno dużo wyzwań. Potrzebny jest jakiś bufor, coś, co zamortyzuje, będzie powoli rozbrajać napięcie, jakie narosło, niwelować dystans, który się zrodził.
Oto kilka wskazówek dla rodziców, które mogą być przydatne w przygotowaniu dziecka do powrotu do szkoły.
Postaraj się o bycie spokojnym.
To ważne, żeby w rozmowie z dzieckiem na temat powrotu do szkoły wykazywać spokój. Jeśli zapewniasz dziecko, że będzie bezpieczne w szkole – wierz w to co mówisz. Nie rozważaj przy dziecku, co złego mogłoby się wydarzyć. Raczej dopytuj je czy czegoś się obawia.
Rozmawiaj z dzieckiem o zmianach, jakie mogą czekać dziecko w szkole.
Na pewno po powrocie dziecko czeka wiele zmian. Rozmawiaj z dzieckiem, jakie to mogą być zmiany. Wspomnij, że wszystkie zmiany są wprowadzane po to, aby było bezpieczne. Zapytaj dziecko jak wyobraża sobie powrót do klasy? co jest dla niego ważne, kogo chciałoby spotkać w szkole? za kim się stęsknił?
Zarówno starsze dzieci, jak i młodsze mogą przeżywać trudne emocje związane ze zmianą rutyny i porannej aktywności.
Postaraj się zachować spokój, gdy Twoje dziecko ociąga się ze wstawaniem z łóżka, czy wręcz odmawia wyjścia do szkoły. Może potrzebować więcej czasu, by znów przyzwyczaić się do zmiany. W tej sytuacji wykaż się dużą cierpliwością i zrozumieniem, ale również stanowczością oraz byciem konsekwentnym.
W sytuacji pogorszenia ocen:
Wykaż się dużą cierpliwością w stosunku do dziecka, daj dziecku wsparcie i motywację oraz pozostawaj w stałym kontakcie z wychowawcą w celu monitorowania sytuacji.
Jeśli pogorszeniu ulegnie u dziecka koncentracja uwagi:
W takiej sytuacji warto zadbać o środowisko pracy przy odrabianiu lekcji, aby zawsze było uporządkowane oraz postaraj się zminimalizować liczbę bodźców wokół naszego dziecka. Przed nauką warto jest również dobrze wywietrzyć pokój.
W sytuacji wyczuwania wzmożonego napięcia u dziecka:
Jeśli dziecko jest rozdrażnione czy też złości się nie mając ku temu żadnych widocznych powodów, może to być również skutek stresu związanego z powrotem do szkoły. W takiej sytuacji powinniśmy postarać się o rozmowę na temat przezywanych uczuć, zapewnić dziecku dużo wsparcia oraz poczucia bezpieczeństwa. Pomocna w rozładowaniu napięcia może być wspólna aktywność fizyczna.
Na kłopoty ze snem:
Wysypianie się i dobra jakość snu mogą być bardzo pomocne w redukowaniu negatywnych symptomów związanych z powrotem do szkoły, dlatego bardzo ważne jest odpowiednie zadbanie o to. Kładzenie się spać zawsze o tej samej porze, w dobrze wywietrzonym pokoju, z unikaniem niebieskich ekranów na co najmniej dwie godziny przed snem.
Kiedy dziecko unika rówieśników:
Jeśli dziecko jest wycofane oraz niezainteresowane swoim środowiskiem i kontaktem z rówieśnikami, prawdopodobnie jest to skutek długiej izolacji. W tej sytuacji postaraj się znowu przybliżyć kolegów naszego dziecka, poprzez zorganizowanie jakieś aktywności, najlepiej na świeżym powietrzu, która będzie dla nich atrakcyjna oraz urozmaicała wspólnie spędzony czas.
Pamiętajmy, że dzieci (tak samo jak my – dorośli) potrzebują czasu, żeby dostosować się nowych warunków. Tym, co dodatkowo może być dla nich pomocne, jest wsparcie ze strony rodzica – rozmowa, empatia, wspólne szukanie rozwiązań czy pozytywów. Istotne jest też, żeby rodzic nie stawiał przed dzieckiem nazbyt wygórowanych oczekiwań, np. w kontekście ocen. Ważniejsze jest, żeby dziecko pozytywnie odnalazło się w nowej, szkolnej rzeczywistości. Żeby nie przeżywało nadmiernego stresu, a w razie czego umiało sobie z nim radzić. Istotne jest także to, by wiedziało, że w razie trudności zawsze może zwrócić się o pomoc, np. do rodzica, wychowawcy, pedagoga szkolnego czy specjalistów z poradni psychologiczno-pedagogicznej.
ROZWIĄZYWANIE PROBLEMÓW WSPÓLNIE Z DZIECKIEM
Wszystkim rodzicom zależy by Ich dziecko miało szczęśliwe życie.
Obojętnie jednak, jak się starają, nie uchronią dziecka przed wszystkimi problemami. To nieodłączna część otaczającego je świata. Na początku zwykle są to małe rzeczy, takie jak np. kłótnia o zabawkę z kolegami. Im dziecko jest jednak starsze, tym problemy mogą stać się większe i poważniejsze. Wyręczanie na każdym kroku, wcale więc nie pomoże. Wręcz przeciwnie – ten sposób sprawia, że w dorosłym życiu dziecko prawdopodobnie będzie mieć spore trudności w radzeniu sobie na własną rękę.
Podczas rozwiązywania problemów korzystajmy z pomysłowości dzieci. Jeśli dzieci i rodzice wspólnie szukają rozwiązań, to zwykle dzieci maja większy zapał do podjęcie się tego zadania. Rozwiązywanie problemów z dzieckiem nie polega też na mówieniu mu „zrób to i to”. Zamiast podsuwać mu gotowe rozwiązania, skłoń je do myślenia. Kiedy dziecko przychodzi do Ciebie z problemem, zadawaj mu pytania, które pozwolą mu samodzielnie znaleźć rozwiązanie. W ten sposób znacznie więcej się nauczy, a przede wszystkim lepiej zapamięta tę lekcję i wyciągnie z niej wnioski.
Sześć kroków pomocnych przy rozwiązywaniu problemu:
1.Wysłuchanie tego, co czuje i czego potrzebuje moje dziecko.
2.Podsumowanie jego punktu widzenia
3.Wyrażenie własnych uczuć i potrzeb.
4.Zachęcenie do znalezienia sposobu na rozwiązanie problemu ( dyskusja)
5.Zapisanie wszystkich pomysłów bez ich oceniania
6.Wspólne zdecydowanie, które pomysły chcemy zastosować i jak zamierzamy wprowadzić je w życie.
Polecam książkę:
Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły
“BEZPICZNE FERIE PORADY DLA RODZICÓW”
-Ferie zimowe to czas na zabawę, spotkania z rodziną i przyjaciółmi, odpoczynek wyczekiwany zarówno przez dorosłych, ale przede wszystkim przez dzieci. Abyśmy mogli wszyscy cieszyć się z zimowego wypoczynku, pamiętajmy o kilku podstawowych radach, które pomogą miło i bezpiecznie spędzić te ferie
– Często dzieci spędzają ferie w miejscu zamieszkania, zostając przez kilka godzin bez opieki rodzica, bądź opiekuna. Naucz swoje dziecko, aby podczas Twojej nieobecności w domu nie otwierało drzwi nieznajomym. Zwróć uwagę na sposób bezpiecznego przechowywania kluczy od mieszkania, którymi dysponuje dziecko
– Nie pokazuj swoim pociechom miejsc przechowywania wartościowych przedmiotów.
W domu, obok telefonu, pozostaw informację z odnotowanymi numerami telefonów do pracy rodziców. Warto również wskazać numery do: Policji, Pogotowia Ratunkowego i Straży Pożarnej. Wskaż dziecku, jak należy przeprowadzać rozmowę telefoniczną w sytuacji powiadomienia o niebezpieczeństwie (przedstawienie się, udzielenie informacji o adresie, rodzaju zagrożenia).tel. alarmowy
– Bezpieczny Internet Odkrywaj Internet razem z dzieckiem. Naucz swoje dziecko podstawowych zasad bezpieczeństwa związanego z korzystaniem z „sieci”. Rozmawiaj z dzieckiem o ryzyku umawiania się na spotkania z osobami poznanymi w „sieci”. Naucz dziecko krytycznego podejścia do informacji przeczytanych w „sieci”.
– Gdy Twoje dziecko wybiera się na dyskotekę, przypomnij mu aby:
Wybierało znane sobie lokale, lub te sprawdzone przez zaufanych kolegów, znajomych. Nigdy nie wychodziło z domu bez przekazania informacji o miejscu pobytu, porze powrotu do domu, bez podania danych osób, z którymi wybiera się na spędzanie wolnego czasu. Było ostrożne w zawieraniu nowych znajomości z przypadkowo napotkanymi osobami.
– Odchodząc od stolika, przy którym siedziało, nie pozostawiało bez nadzoru napojów, produktów, które spożywało (ktoś może dosypać substancji, której spożycie będzie miało bardzo przykre konsekwencje, często zdarza się, że osoba taka staje się ofiarą przestępstwa).Do domu wracało zawsze w towarzystwie osób, z którymi poszło się bawić, bezpiecznie wróciło korzystając z TAXI lub umówiło się z kimś z rodziny lub znajomych, kto po nie przyjedzie. Unikało dróg nieoświetlonych, mało uczęszczanych tzw. skrótów. Do domu wracało zawsze o umówionej porze.
– PAMIĘTAJ! Jeżeli wysyłasz dziecko na zimowisko, sprawdź czy organizator ma zezwolenie na prowadzenie zimowiska w oferowanym miejscu i czy zapewnia dzieciom opiekę medyczną
– Przypomnij dziecku, aby zjeżdżając na nartach pamiętaj o obowiązujących na stokach, przepisach i zasadach bezpieczeństwa!
– Pamiętaj! Zgodnie z „Ustawą z dnia roku o bezpieczeństwie i ratownictwie w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich”, dzieci i młodzież do ukończenia 16 roku życia, uprawiające narciarstwo zjazdowe i snowboarding, mają obowiązek używania kasków ochronnych konstrukcyjnie do tego przeznaczonych
– Pamiętaj, aby „dodać” do komórki dziecka, swój numer telefonu i zapisać go pod literowym skrótem
I.C.E. lub ICE daje to możliwość nawiązania kontaktu z najbliższymi przez ratowników w nagłym wypadku.
– Ważne telefony, powinieneś wpisać do książki telefonicznej komórki dziecka
112 – telefon alarmowy– GOPR / TOPR
997 – Policja
998 – Straż Pożarna
999 – Pogotowie Ratunkowe
RELACJE Z DZIECKIEM – PORADNIK
